Kressdaachszick

E Woot vörav
En däm kölsche Lese- un Vördraachsbooch han ich för Lück, die uns kölsche Sproch jän han un se och fläje welle, nevven der ‚Weihnachtsgeschichte‘, wie se em Neue Testament ze fingen es – he natörlich op kölsch –, Kressdaachsverzällcher, Rümcher un e paar Saache vör ze laache zesammejedrare. Noh ming Verzällcher han ich am Engk noch en Jeschicht vun mingem leider Joddes vör Johren ald verstorve jode Fründ Herbert Knittler, suzesare en ‚memoriam‘, met der Jenehmijung vun singen Son Stefan opjenomme. „Wenn et doch bloß ald vörbei wör …“ wor un es meer ein vun de beste Weihnaaksjeschichte. Och wann hä vör üvver dressich Johr noch nit esu schrevv, wie mer et hückzedaachs dun, han ich en singem Tex alles orjenal jelosse. (Ich kann in jo nit mih frore, ov hä et ömjeschrevve han wöllt.)
Hück künne vill Lück em alljemeine zwor noch Kölsch lese un mihts och verstonn, doch en Hääd vun Wöder sin denne ald avhande jekumme. Dröm han ich luuter noh de Texte en uusföhrlije ‚Worterklärung‘ beijedon. Su ka’ mer, wa’ mer et mööch, uns kölsche Sproch widder en et Jeheesschaaf erenkrijje.
Hat vill Spass un Freud am Lese ov Vördrare vun de Texte.